Wrzesień 1939 roku był ciepłym miesiącem. W normalnych, tj. pokojowych okolicznościach, Polacy wykorzystywali by ten miesiąc na wykorzystanie ostatnich słonecznych dni, by zbierać grzyby, robić zapasy na zimę, albo po prostu wypoczywać. Ale tamten wrzesień był inny. Zamiast taktów muzyki, grały syreny alarmowe nad miastami, ostrzegając przed nadlatującymi samolotami. Zamiast wyjazdów na wypoczynek, mieszkańcy Polski szykowali się do ucieczki przed okupantami. Ale dokąd uciekać? Gdzie może być bezpiecznie? Pomiędzy 1 a 17 września 1939 roku, trwała nadzieja, że zwycięstwo nad Niemcami jest możliwe. Nie wiedziano, że Francja i Anglia, które 3 września wypowiedziały Niemcom wojnę, nie zamierzały wypełnić swego zobowiązania. Pozostawiły Polskę osamotnioną w walce. A kiedy polskie władze szykowały za Wisłą odwodowe oddziały Armii „Prusy”, które miały stanowić zasadniczy klin uderzeniowy na Wschodzie, w momencie podjęcia operacji sojuszników na Zachodzie, nadeszła informacja o wkroczeniu 17 września Sowietów do do Polski. Był to moment przełomowy w tej wojnie. Nie wiedziano bowiem, że Niemcy i Sowieci podpisali tajny plan wspólnego uderzenia na Polskę, znany jako pakt Ribbentrop-Mołotow. Raz jeszcze Niemcy i Związek Sowiecki, bez względu na barwy polityczne i ideologie, dla Polski stały się śmiertelnym zagrożeniem. Dzień 17 września powinien stanowić memento dla nas i całej Europy. Wojna, która mogła trwać kilka miesięcy, wobec bezczynności Zachodu oraz przewrotności Sowietów, trwała 6 długich lat i kosztowała życie ponad 60 milionów ludzi.
Bernadetta Kruk Manasterska
